Martijn te Winkel over The Landscapes:

Landschap plus vogelveer keer Hillegon Brunt maakt Veerlandschappen

De veerlandschappen zijn combinaties van vogelveren en de noordelijke kustlijn van Holland. De veren op de voorgrond, afkomstig van vogels uit het gebied, zijn verweven met het natuurlijke landschap. Dat uitzicht is de uitgestrekte horizon aan het einde van de kustlijn. De virtuoze tekeningen zijn een hoeveelheid lijnen die met elkaar spelen. Het is de realistische fijnheid van cameragebruik, versmolten met de abstractie van het natuurlijke fenomeen, dat mij ontroert. Die abstractie maakt het mogelijk dat de weersomstandigheden in de tekeningen ideaal zijn. Van de donsveren uit het nest tot de gevallen pennen van ouderdom. Ze schijnen in een toevallige momentopname de typische Hollandse lucht te weerspiegelen.

Zo vertelde Hillegon dat de eerste 17 werken die te zien waren in galerie Westerstorm uit het hoofd gemaakt zijn, naar haar herinneringen aan het verblijf aan de kust. De camera is alleen gebruikt om de veren beter te kunnen observeren. Zoals vogels honderden keren scherper kunnen zien dan mensen. Eigenlijk past de opvatting hier dat een fotografisch beeld niets anders is dan de afwezigheid van een persoon. De landschappen passen ook binnen het formaat dat de standaard printer kan drukken. Maar nog belangrijker, de bewerkingen worden niet groter gemaakt omdat het formaat van de veer dan buitenproportioneel wordt.

Het perspectief is vanuit de vogel, die door de veren heen het landschap ziet. Dat vogelspersectief in die habitat lijkt de horizon van het kuiken in beeld te brengen. Hoe zou het zijn om voor het eerst het nest te verlaten en het luchtruim te kiezen? En kan je wel uitgevlogen raken? Hebban olla vogala nestas hagunnan hinase hic anda thu, wat unbidan we nu? Het is bijna net zo primitief als de vraag wat er eerder was: de kip of het ei?

De werken ontstaan uit luchten die de veren met het landschap verbinden. De veer is al verder gevlogen, gedragen op wind die alweer uit een andere richting komt. De verstilde landschappen benemen je de adem en er is dan ook geen hartslag waarneembaar. Zelfs de 30 werken zijn verbonden door een constant ritme, van het strijken en krassen van potlood, die nog hoorbaar zijn zoals het fluisteren van de wind.

De huid waar de veren uit loslieten doet er niet toe, er is helemaal geen sprake van vogelkunde. Er is geen personificatie. De wonderlijke verbeelding gaat over de wereld waarin wij leven. En als er al een aanklacht is, dan over de menselijke vervuiling van het milieu waarmee wij te doen hebben. Niet in natuurrampen, maar in kleine observaties.

Want wat als de wonderbioloog hetzelfde doet als de toverbioloog? Die na verwondering van de veer alles zichtbaar tovert in een landschap. En zich daar weer over verwondert. Wat deze formule blijvend zichtbaar makt zijn niet alleen de veerlandschappen, maar ook de vereenzelviging van Hillegon Brunt met kunstzinnige sporen die de natuur achterlaat.